Álvaro Cervantes: „Złamane serce boli, ale pomaga nauczyć się lepiej kochać”.

Złamane serce „boli, ale leczy, jeśli uczy nas rozumieć siebie i lepiej kochać”. Tak mówi nam Álvaro Cervantes (Barcelona, 1989). Właśnie zanurzył się w jego głębi jako jeden z bohaterów filmu „Esmorza amb mi ” ( Zjedz ze mną śniadanie ), który opowiada historię czterech żyć zawieszonych w zawieszeniu między miłością, która umiera, a tą, która – być może – się narodzi. Kluczem jest stworzenie dla niej przestrzeni.

Czy można zerwać bez nienawiści?

Możesz rozłożyć ranę na czynniki pierwsze, aby zrozumieć, skąd się wzięła i spróbować uzdrowić kolejny związek. Złamane serce jest częścią tego procesu uczenia się.

Jaki jest sekret bycia mniej toksycznym w związku?

Po pierwsze, spójrz na siebie i przestań myśleć, że wszyscy inni są za wszystko odpowiedzialni. Zrób bilans, zastanów się nad tym, jak reagujesz na zachowanie innych ludzi, nad swoimi automatycznymi zachowaniami... aby móc je zmienić.

Przestań się więc bronić.

Zadaj sobie pytanie, jak robisz rzeczy, dlaczego je robisz i w jakim celu... Staraj się unikać reaktywnych zachowań, które ostatecznie mogą Ci zaszkodzić.

Czy uważasz, że nowe pokolenia chcą czegoś lepszego?

Być może są bliżej niezbędnej pracy nad sobą – pracy terapeutycznej, że tak powiem. Tematy zdrowia psychicznego i terapii nie są już tabu dla tych nowych pokoleń i stały się bardzo naturalną częścią ich życia, jako sposób na zdobycie narzędzi do życia w dzisiejszym świecie, który jest bardzo burzliwy, bardzo nerwowy. A czasem też zbyt indywidualistyczny.

Film ukazuje śniadanie jako największe wyzwanie dla intymności w związku.

Śniadanie to początek dnia, moment, w którym wyraźniej dostrzegasz innych.

W świetle dziennym wszyscy jesteśmy bardziej prawdziwi, to oczywiste.

Ten moment może nie zapowiadać niczego nowego, ale wspólne śniadanie sugeruje chęć podzielenia się czymś więcej, przynajmniej pierwszym planem dnia.

Twoja postać, Iván, jest w związku z osobą poruszającą się na wózku inwalidzkim. W poprzednim filmie Twój partner był głuchy. Czy w filmach mało mówi się o niepełnosprawności?

Myślę, że wciąż brakuje miejsca dla głosów, które rozumieją te sytuacje dogłębnie, ponieważ same ich doświadczyły i potrafią je opisać. Żyjemy w społeczeństwie dyskryminującym osoby niepełnosprawne, podobnie jak nasza branża. Wciąż jest wiele do zrobienia w tym zakresie, a otwieranie oczu na inne historie to skarb, którego nie można zmarnować.

Czy kino zyskało na różnorodności?

Oczywiście. W ostatnich latach, na przykład, byliśmy świadkami wzrostu popularności wielu reżyserek, co jest triumfem hiszpańskiego kina. To dobrze, że branża się otwiera i integruje całe społeczeństwo.

Mówisz, że żyjemy w społeczeństwie dyskryminującym osoby niepełnosprawne. Jak osobiście to zauważyłeś?

Cóż, po pierwsze, zanim nakręciłem film „Głuchy”, nie znałem tego słowa. To już znak: móc sobie pozwolić na brak słowa, które trafnie opisuje sytuację absolutnego przywileju, w której żyję, fakt, że nie dostrzegam znaczenia innych rzeczywistości.

Czy jesteśmy społeczeństwem z małą empatią?

Empatia jest częścią człowieczeństwa, ale aby ją wcielić w życie, przede wszystkim potrzebujesz informacji. Informacje mogą pomóc w budowaniu świadomości. Oprócz polityki widoczności, potrzebna jest ciekawość, a ta ciekawość istnieje. Widziałem to odzwierciedlone u widzów filmu. Chociaż w życiu codziennym często nie bierze się pod uwagę doświadczeń innych.

Sorda mówi o macierzyństwie, które jest o wiele bardziej skomplikowane, niż się wydaje.

Lęki matki lub ojca z niepełnosprawnością są jeszcze większe. Film powstał na podstawie wcześniejszego filmu krótkometrażowego, do którego reżyserka Eva Libertad poprosiła swoją siostrę Miriam Garlo o listę obaw, jakie odczuwała, rozważając zostanie głuchą matką w świecie słyszących.

Czy tłumaczenie za pomocą języka migowego było trudne?

Nie chciałam uczyć się tego tylko po to, by wyrecytować kilka kwestii ze scenariusza; chciałam umieć improwizować, komunikować się z osobami głuchymi, które poznałam. Miałam dużo szczęścia do nauczycieli i osiągnęłam poziom, na którym mogłam poczuć się komfortowo wcielając się w postać, która stworzyła z partnerem własny wszechświat, w którym doskonale się rozumieją pomimo trudności… aż do momentu, gdy narodziny dziecka przebijają tę bańkę. Historia uwypukla wiele rzeczy, które dzieją się w parach, nawet tych bezdzietnych. Niezależnie od tego, jak silna więź czuje dwoje ludzi, zawsze istnieje między nimi jakiś zakątek, do którego nigdy nie będzie można dotrzeć. I tak musi być. I słusznie.

Najgorsze jest to, że to powoduje frustrację.

I nie tylko w sferze miłości, ale także w relacjach z rodzicami i przyjaciółmi...

Skoro mowa o przyjaźni, Twój najnowszy film opowiada o męskiej przyjaźni. Czym różni się ona od przyjaźni między kobietami?

Zawsze się powtarza, i to prawda, że mężczyźni mają tendencję do tłumienia swoich uczuć i okazywania uczuć, aby uczynić je mniej dosadnymi. Lubię być częścią takiej historii, ponieważ daje mi to możliwość kreowania nowych wzorców do naśladowania, wcielania się w kogoś, kto nie boi się pokazać siebie takim, jakim jest, a nie takim, jakim pokazuje się światu: to właśnie tam budują się prawdziwe więzi przyjaźni. Drugą rzeczą jest udawanie.